Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/628

 Król dwoma rękami rozdzielił włosy, a spojrzawszy na pień:
 — Ten pień jest za niski, — rzekł, czy wyższy by się nie znalazł?
 — Jest to pień zwyczajny, — odparł człowiek w masce.
 — Czy pewny jesteś, że zetniesz mi głowę za jednym zamachem?
 — Spodziewam się, — odparł wykonawca.
 Tak dziwna intonacja była tych dwóch słów: Spodziewam się, że wszystkich, z wyjątkiem króla, dreszcze przeszyły.
 — To dobrze, a teraz, kacie posłuchaj. Nie chcę, byś mnie znienacka zachodził — mówił Karol. Uklęknę, by się pomodlić, wtedy nie uderzaj jeszcze.
 — A kiedy? — zapytał zamaskowany.
 — Gdy głowę położę na pniu i wzniosę rękę do góry mówiąc: Remember, tnij wtedy śmiało.
 Zamaskowany skłonił się lekko.
 — Nadeszła już chwila, by świat ten porzucić, — przemówił król do otaczających. — Panowie, zostawiam was wśród zawieruchy, i udaję się do ojczyzny, która nie zna, co to burze. Żegnajcie.
 Spojrzał nakoniec na Aramisa i pożegnał go wyłącznem skinieniem głowy.
 — A teraz, odstąpcie, i pozwólcie mi, proszę, pomodlić się cicho. I ty odstąp także, — rzekł do zamaskowanego; — chwilkę tylko... wiem, że do ciebie należę; ale, pamiętaj — na moje hasło.
 To powiedziawszy Karol ukląkł, przeżegnał się, zbliżył usta do desek, jakby chciał pomost ucałować; następnie, wsparłszy się jedną ręką na podłodze, a drugą na pniu:
 — Hrabio de La Fére, — odezwał się po francusku, czy jesteś tam i czy mogę mówić?
 Głos ten jak zimnem żelazem przeszył serce Athosa.
 — Tak, Wasza Królewska Mość, — odparł ze drżeniem.
 — Przyjacielu wierny, serce szlachetne, — mówił król, nie mogłem być ocalanym, tak być powinno widocznie. A teraz, pawiem ci, choćbym miał świętokradztwo popełnić: Tak, przemawiałem do ludzi, potem do Boga, a teraz do ciebie ostatniego przemawiam. Dla podtrzymania sprawy, którą miałem za świętą, utraciłem tron ojców moich