Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/632

 — Ta krwią przesiąkła ziemia pali moje stopy — rzekł Athos.
 — Śnieg nie sprawia na mnie tego wrażenia — spokojnie wymówił d’Artagnan.
 — Lecz co chcesz, abyśmy robili teraz, gdy król nie żyje?... — zapytał Athos.
 — A więc, panie hrabio — odezwał się niedbale gaskończyk, nie widzisz wcale tego, co pozostaje ci do spełnienia w Anglji?...
 — Nic zgoła, prócz zwątpienia w miłosierdzie boskie i pogardy dla sił własnych.
 — Otóż ja — rzekł d‘Artagnan — ja, lichy parafianin, chciwy widoku krwi, który obrałem sobie stanowisko o trzydzieści kroków od rusztowania, aby móc się lepiej przypatrzyć spadającej głowie króla, którego nie znałem wcale i który, jak się okazuje, obojętny mi był zupełnie, ja myślę zupełnie inaczej, aniżeli pan hrabia... i zostaję!...
 Athos pobladł okrutnie; każda z tych wymówek przyjaciela, boleśnie targała jego sercem.
 — O!... ty zostajesz w Londynie?... — zagadnął Porthos d‘Artagnana.
 — Tak — odparł tenże, a ty?...
 — Cóż robić!... — rzekł Porthos, lekko zakłopotany wobec Athosa i Aramisa, — co robić!... jeżeli ty zostajesz, ponieważ z tobą przybyłem, bez ciebie się stąd nie mszę, nie zostawiłbym cię samego w tym obrzydłym kraju.
 — Dzięki ci, przyjacielu niezrównany. Mam tedy do zaproponowania ci małe jedno przedsięwzięcie, które wspólnie w czyn wprowadzimy, gdy już pan hrabia odjedzie, a które przyszło mi do głowy w czasie, gdy miałem przed oazami wiadomy ci widok.
 — Cóż to za przedsięwzięcie?... — zapytał Athos.
 — By zbadać, jak się nazywa ten człowiek zamaskowany, który podjął się tak uprzejmie przecięcia szyi królewskiej.
 — Człowiek zamaskowany!... — wykrzyknął Athos — nie dałeś więc uciec katowi?...
 — Co, kat-by miał uciec?... — odparł d‘Artagnan — siedzi on jeszcze w piwnicy, gdzie o ile przypuszczam, zabrał znajomość z butelkami naszego gospodarza. Ale przywiodłeś mi na myśl...
 Poszedł ku drzwiom.