Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/637

 — Nie, ale zobaczymy — odrzekł d‘Artagnan, ukazując Grimauda, który czepiając się chropowatości muru, wspiął się już na kilka stóp od ziemi.
 Zebrali się wszyscy trzej. Grimaud wypinał się dalej ze zręcznością kota; wreszcie doszedł do celu.
 Przyłożył oko do szpary w okiennicy.
 — A oo?... — zapytał d‘Artagnan.
 Gimaud ukazał rękę z dwoma tylko wystawionemi palcami.
 — Mów — rzekł Athos — znaków twoich nie widać.
 — Dwóch — przemówił Grimaud — jeden przodem do mnie, a drugi plecami odwrócony.
 — Dobrze. A kto jest ten co twarzą do ciebie stoi?...
 — Człowiek; którego widziałem gdy wchodził.
 — Znasz go?...
 — Zdawało mi się, że znam i nie omyliłem się: gruby i krótki...
 — Kto to jest?... — zapytali po cichu czterej przyjaciele razem.
 — Generał Olivier Cromwell.
 Spojrzeli po sobie.
 — A drugi?... — zapytał Athos.
 — Chudy i wysmukły.
 — To kat — powiedzieli razem d‘Artagnan i Aramis.
 — Ah!... I Grimaud, jak gdyby ugodzony w samo serce, rzucił się w tył, wydając głuchy jęk. Porthos pochwycił go w ramiona.
 — Widziałeś go?... — zapytali wszyscy razem.
 — Tak — odparł Grimaud z najeżonemi z przerażenia włosami.
 — Kata?
 — Tak..
 — Któż nim jest?...
 — On!... on!... — bełkotał Grimaud, jak trup blady i drżąc cały chwycił pana swego za rękę.
 — Co za on?... — zagadnął Athos.
 — Mordaunt!... — wyszeptał Grimaud.
 D‘Artagnan, Aramis i Porthos wydali okrzyk radości.
 Athos cofnął się w tył i ręką przesunął po czole.
 — Przeznaczenie!... — wyszeptał.