Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/648

 Portnos się cofnął, Aramis wziął szpadę pod pachę, Athos tylko pozostał w pokoju nieruchomy, lecz z gardłem ściśniętem i dyszący.
 — Włóż szpadę do pochwy, kawalerze — rzekł d‘Artagnan Aramisowi — ten pan mógłby podejrzewać złe zamiary, których bynajmniej nie mamy.
 Następnie, zwracając się do Mordaunta:
 — Panie — rzekł — czekam.
 — Podziwiam was, panowie. Sprzeczacie się, który bić się ze mną zacznie, a nie zapytacie o moje zdanie, mnie, którego rzecz ta obchodzi trochę, o ile mi się wydaje. Żądam prawa wyboru przeciwnika. Jeżeli odmówicie mi tego, zabijcie mnie, a ja bić się nie myślę.
 Czterej przyjaciele spojrzeli po sobie.
 — Słusznie — odezwali się razem Porthos i Aramis, tusząc, że na nich padnie wybór. Athos i d‘Artagnan nic nie rzekli; lecz samo to milczenie było przyzwoleniem.
 — A zatem!... — przemówił Mordaunt pośród głębokiego i uroczystego milczenia, panującego w tym tajemniczym domu; a zatem! jako pierwszego przeciwnika mojego wybieram tego z was, który, nie czując się godnym imienia hrabiego de la Fére, Athosem kazał się nazywać.
 Athos zerwał się z krzesła, jak podrzucony sprężyną i stanął na równe nogi: lecz ku wielkiemu zdziwieniu przyjaciół, po chwili odrętwienia i ciszy:
 — Panie Mordaunt — przemówił — potrząsając głową, pomiędzy nami wszelki pojedynek jest niemożebnym, racz innemu a nie mnie, uczynić ten zaszczyt.
 I usiadł napowrót.
 — Słyszałeś pan — rzekł d‘Artagnan — hrabia de la Fére nie chce uczynić ci zaszczytu pojedynkowania się z tobą. Wybierz z pomiędzy nas jednego, by go zastąpił.
 — Jeżeli nie mam się bić z nim, mało mnie obchodzi z kim mi wypadnie. Włóżcie kartki z nazwiskami do kapelusza, ja będę ciągnął losy.
 — Dobra myśl — rzekł d‘Artagnan.
 — Rzeczywiście, sposób ten wszystko pogodzi — odezwał się Aramis.
 — Mnieby to na myśl nie przyszło — zauważył Porthos — a jednak to całkiem proste.
 — Dalej, Aramis — rzekł d‘Artagnan — napisz no tem