Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/649

swoim ładniutkiem pisemkiem, którem do Marji Michon pisałeś, aby ją ostrzedz, że matka tego oto pana, zamierza kazać zamordować lorda Buckinghama.
 I tę nową napaść zniósł Mordaunt, brwi nie zmarszczywszy.
 Aramis zbliżył się do biurka Cromwella, udarł trzy kawałki papieru równej wielkości, na pierwszym z nich napisał swoje imię, a na dwóch pozostałych imiona swoich towarzyszy, niezłożone pokazał Mordauntowi, który nie przeczytawszy, skinął głową, jakby chcąc powiedzieć, że w tym względzie zdaje się na nich zupełnie; zwinąwszy je następnie włożył do kapelusza i podał młodzieńcowi. Ten jeden ze zwitków wyciągnął i, nie czytając, rzucił na stół z pogardą. Aramis rozwinął papier, lecz pomimo spokoju i obojętności jaką udawał, czuć było w jego głosie drżenie żądzy i nienawiści.
 — D‘Artagnan!... przeczytał.
 D‘Artagnan wydał okrzyk radości.
 — A!... — zawołał — węic jest sprawiedliwość w niebie!
 I zwracając się do Mordaunta:
 — Mam nadzieję, panie — rzekł — że nic nie masz przeciwko temu?
 — Najzupełniej, panie — odparł Mordaunt dobywając szpady i oparłszy ją na bucie.
 Z chwilą jak d‘Artagnan nabrał pewności, że pragnienie jego zostało spełnione i że przedmiot jego nienawiści z rąk mu się nie wyślizgnie, odzyskał spokój i pewność siebie i opieszałość sobie właściwą w przygotowaniach do tej ważnej sprawy, zwanej pojedynkiem. Odwinął starannie mankiety, podeszwą prawej nogi potarł o posadzkę, co nie przeszkodziło mu jednak poraz wtóry zauważyć, że Mordaunt dziwnym wzrokiem rzucał w około siebie.
 — Czy gotowy jesteś, panie?... — zapytał nakoniec.
 — To ja czekam na pana — odpowiedział Mordaunt podniósłszy głowę i patrząc na d‘Artagnana wzrokiem, którego wyrazu niepodobna byłoby opisać.
 — A zatem, strzeż się, mój panie — rzekł gaskończyk — bo szpadą władam niezgorzej.
 — Ja także — odparł Mordaunt.
 — Tem lepiej; uspokaja to moje sumienie. Baczność!
 — Chwilę — rzekł młodzieniec: zobowiążcie się sło-