Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/656

byłem niegdyś oficerem marynarki. Czyż to zmienia twoje zamiary?
 — Nie, nie, przeciwnie, wszystko zostaje jak być miało.
 — Myślałem na chwilę, że śmierć króla...
 — Śmierć króla przyśpieszyła ich ucieczkę. Za kwadrans, może nawet za dziesięć minut, będą już tutaj.
 — Co zatem myślisz robić?...
 — Wsiąść z tobą razem na statek. Czy masz tu kogo, coby zabrał konia mojego?
 Grosslow gwizdnął; natychmiast ukazał się majtek.
 — Petrich — rzekł Grosslow — zaprowadź konia do najbliższej oberży. Na zapytanie, czyj to wierzchowiec, odpowiesz, że jakiegoś pana irlandzkiego.
 Majtek oddalił się, nie uczyniwszy żadnej uwagi.
 — Czy nie obawiasz się, że cię pozna ją?... — zapytał Mordaunt.
 — Spokojny jestem, noc ciemna, opończą się zakryję; przecież ty mnie nie poznałeś, choć znasz dobrze, tembardziej oni!...
 — To prawda — rzekł Mordaunt — w dodatku na myśl im nie przyjdziesz... Czy wszystko gotowe?
 — Tak.
 — Doskonale. Prowadź mnie na pokład statku, a sam wracaj na stanowisko, ponieważ oni przybędą niezadługo.
 — Gotów jestem.
 — Koniecznem jest, by mnie żaden z twoich ludzi nie widział wchodzącym...
 — Mam tylko jednego, i ufam mu, jak sobie samemu.
 A przytem, nie zna cię wcale; posłuszny i gotów spełnić rozkazy, lecz o niczem nie wie...
 — Dobrze. A zatem w drogę.
 Poszli w dół Tamizy, stała tam mała barka, przymocowana łańcuchem do słupa kamiennego. Grosslow przyciągnął ją i trzymał, podczas gdy Mordaunt wchodził, potem sam wskoczył, uchwycił wiosło i wiosłował. Po upływie pięciu minut wydostali się z lasu przeróżnych statków, a Mordaunt ujrzał na horyzoncie mały żaglowiec, kołyszący się na kotwicy o pięć węzłów najdalej od Psiej Wyspy. Podpłynęli ku Błyskawicy. Grosslow gwizdnął w sposób umówiony.
 — Czy to ty, kapitanie? — zapytał cichy głos.
 — Tak, spuść drabinkę.