Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/663

thos, przecieżby nabito jednocześnie i kapitana i marynarzy.
 — Ba! wielka historja! Czy sądzisz, że pan Mordaunt zważałby na taką bagatelę?
 — „Błyskawica“ — zawołał kapitan.
 — Już przybyliśmy?... — zapytał Athos.
 — Tak panie.
 Po kilku pchnięciach zrównali się z małym żaglowcem. Majtek oczekiwał z drabiną, ponieważ poznano podpływającą łódź.
 Athos szedł pierwszy z całą zręcznością wprawnego marynarza; Aramis ze znajomością, jaką miał oddawna ze sznurem, drabiną i innemi mniej więcej dowcipnemi sposobami, wynalezionemi dla dostania się do miejsc wzbronionych; d‘Artagnan zwinnie, jak strzelec kóz alpejskich; Porthos z siłą, jaką zawsze wszystkie przeszkody zwalczał:
 Lokajom nie poszło tak łatwo; nie mówimy tu o Grimaudzie, chudym i cienkim, jak kot żyjący na dachu, który wszędzie się wciśnie, lecz o Mousquetonie i Blaisois, których majtkowie musieli podsadzać i podawać Porthosowi a ten ich chwytał garścią za kołnierze kaftanów i stawiał na pomoście.
 Kapitan zaprowadził swoich pasażerów do przygotowanego apartamentu, składającego się z jednej izby dla wszystkich; następnie oddalił się pod pozorem wydania potrzebnych rozporządzeń.
 — Zatrzymaj się pan chwilę — rzekł d‘Artagnan — jak liczną załogę masz na statku?
 — Nie rozumiem — odparł tenże po angielsku.
 — Zapytaj go, Athosie.
 Athos zrobił, jak chciał d‘Artagnan.
 — Trzech — odpowiedział Grosslow — oprócz mnie, ma się rozumieć.
 D‘Artagnan domyślił się, ponieważ kapitan odpowiadając podniósł trzy palce.
 — O!... — powiedział — tylko trzech, zaczynam się uspokajać. Lecz pomimo to, podczas gdy wy tu się ulokujecie, pójdę obejrzeć nasz statek.
 — A ja się zajmę kolacją — rzekł Porthos.
 — Piękny i szlachetny pomysł, Porthosie, tylko go wykonaj... Pożycz mi Grimauda, Athosie, który w towarzy-