Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/667

 — Co do tego — rzekł Mousqueton zaambarasowany — muszę wyznać, że nie, i że piwo jest tak samo wstrętne francuzowi, jak wino anglikowi.
 — Jakto, panie Mouston — mówił Blaisois, jakto, więc według pana anglicy nie lubią wina?
 — Nienawidzą, a na dowód — ciągnął Mousqueton prostując się z dumą — na dowód powiem ci, że pewien książę angielski umarł, gdy go wpakowano w beczkę małmazji. Słyszałem jak opowiadał to zdarzenie pan opat d‘Herblay.
 — A to głupiec ten anglik!... — rzekł Blaisois — chciałbym być na jego miejscu.
 — Możesz — odezwał się Grimaud, pisząc swoje rachunki.
 — Jakto, mogę?... — zapytał Blaisois.
 — Tak — ciągnął Grimaud, nie przerywając cyfr sumować.
 — Ja mogę? Wytłomacz się, panie Grimaud.
 Grimaud rachował dalej i właśnie skończył ogólną sumę.
 — Porto — mruknął Grimaud, zaczynając nową kombinację rachunkową.
 — Gdybyśmy poprosili anglików aby nam sprzedali buteleczkę? — zapytał uczciwy Blaisois.
 — Sprzedali! — zawołał Mousqueton, w którym odezwały się dawne złodziejskie instynkty; — znać zaraz, młodzieńcze, że nie masz doświadczenia życiowego. Na co kupować, kiedy wziąć można.
 — Wziąć! — rzekł Blaisois, — pożądać dobra bliźniego! ależ to wzbronione, zdaje mi się...
 — Gdzieżeś to wyczytał? — zapytał Mousqueton.
 — W przykazaniach Boskich, czy kościelnych, nie pamiętam już w jakich. Lecz to wiem, że napisano: Nie będziesz pożądał sony bliźniego twego, ani żadnej rzeczy jego...
 — Otóż to głupia racja, panie Blaisois, dzieciństwo prawdziwe, — rzekł Mousqueton tonem wyższości; — tak, dzieciństwo; nie cofam słowa. Pytam, w którem Piśmie Świętem wyczytałeś, że anglicy są nasi bliźni?
 — Wprawdzie nie pamiętam, gdzie to stoi, — rzekł Blaisois.
 — Dzieciństwo, jeszcze raz powtarzam, — ciągnął Mousqueton. — Gdybyś przez dziesięć lat wojował, ko-