Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/670

 — Płaszcz — odezwał się Grimaud z głębi piwnicy.
 — Ma rację, — rzekł Mousqueton.
 — Czego on chce? — zapytał Blaisois.
 — Aby zakryć otwór płaszczem.
 — A to na co?
 — Niewiniątko, — rzekł Mousqueton, — a jak kto wejdzie?
 — Ah! prawda, — zawołał Blaisois z coraz większą admiracją. — Lecz ciemno mu tam będzie?
 — Grimaud zawsze widzi, — odparł Mousqueton, — tak samo w nocy, jak wśród dnia.
 — Zazdroszczę mu, — rzekł Blaisois: — ja zaś jak nie mam świecy, co krok się muszę o coś potknąć.
 — Dlatego, że nie służyłeś w wojsku, tam nauczyłbyś się znaleźć igłę w stogu siana. Lecz cicho! zdaje mi się, że ktoś nadchodzi.
 Mousqueton zagwizdał cichutko na alarm, sposobem znanym jeszcze z dawnych czasów, usiadł na swojem miejscu przy stole i skinął na Blaisois, by zrobił to samo.
 Drzwi się otworzyły; dwóch mężczyzn okrytych płaszczami, ukazało się na progu.
 — Oho! — rzekł jeden z nich, — już kwadrans na dwunastą, a wy jeszcze czuwacie? nie zgadza się to z regułą okrętową. Proszę, aby za kwadrans było tu cicho i ciemno.
 Dwaj mężczyźni poszli do drzwi przegrody, w której siedział Grimaud, otworzyli, weszli i zamknęli za sobą.
 — O Boże! już po nim! — szepnął Blaisois, trzęsąc się ze strachu.
 — Chytry to lis z tego Grimauda, — mruknął Mousqueton.
 Upłynęło dziesięć minut, a nic nie zdradzało, by Grimauda odkryto.
 Drzwi znów się rozwarły, dwaj mężczyźni w płaszczach wyszli, zamknęli je równie starannie, jak przedtem, i odchodząc ponowili rozkaz udania się na spoczynek i zgaszenia światła.
 — Czy posłuchamy? — odezwał się Blaisois; — jakoś mi się to nie podoba.
 — Zostawili nam kwadrans czasu, mamy zatem jeszcze pięć minut.
 —: A gdybyśmy zawiadomili panów?
 — Czekajmy na Grimauda.