Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/672

Podstawił dzbanek, odkręcił kran, i czuł że zawartość powoli cieknie w podstawione naczynie.
 Nagle usłyszał sygnał Mousquetona. Domyślił się, że pewno ront nocny nadchodzi, osunął się na ziemię i ukrył pomiędzy dwie beczki. Rzeczywiście, za chwilę drzwi się otworzyły i weszło dwóch mężczyzn otulonych w płaszcze.
 Jeden z nich niósł latarnię szczelnie zamkniętą, a tak wysoką, by płomień świecy nie dostawał do wierzchu. W dodatku, szyby osłonięte były białym papierem, przyciemniającym blask i absorbującym gorąco.
 Był to Grosslow. Drugi trzymał w ręku, coś długiego i miękkiego, zwiniętego, jak sznurek białawy. Twarz mu zasłaniał kapelusz o szerokich skrzydłach.
 Przyszedłszy do beczki, za którą siedział Grimaud, dwaj mężczyźni stanęli.
 — Czy masz lont? — zapytał ten, który niósł latarnię.
 — Oto jest, — odpowiedział drugi.
 Na dźwięk głosu tego ostatniego, Grimaud zadrżał i poczuł zimno przejmujące do szpiku kości. Wyjrzał z za beczki, i pod szerokiemi skrzydłami kapelusza poznał bladą twarz Mordaunta.
 — Jak długo tlić się może ten lont? — zapytał tenże.
 — Około pięciu minut, — odpowiedział patron.
 Ten głos nie obcym był także Grimaudowi, spojrzał na mówiącego: był to Grosslow.
 — Uprzedzisz zatem twoich ludzi, — rzekł Mordaunt, niech będą w pogotowiu, nie mów im jednak do czego. Szalupa jest poza statkiem?
 — Idzie za nim, jak pies za swoim panem, uwiązana na linie konopnej.
 — Gdy zegar wskaże kwadrans po północy, weźmiesz załogę i cicho, bez hałasu, zejdziecie do szalupy.
 — Po zapaleniu lontu?...
 — To do mnie należy, Chcę być pewnym mojej zemsty. Wiosła są w łodzi?
 — Wszystko gotowe.
 Mordaunt ukląkł i przymocował lont do krana w beczce, aby już tylko ogień założyć z przeciwnego końca.
 Po dokonaniu tej czynności, wyjął zegarek.
 — Słuchaj dobrze, kwadrans po północy — rzekł wstając — to jest... za dwadzieścia minut.
 Grimaud słyszał wszystko, choć może niekoniecznie ro-