Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/673

zumiał, wzrok mu dopomógł, gdzie nie pojął języka. Widział i poznał dwóch śmiertelnych wrogów swoich panów; widział jak Mordaunt lont zakładał; słyszał przysłowie wypowiedziane po francusku. Nakoniec czuł pod ręką zawartość dzbana, w którym zamiast płynu oczekiwanego przez Mousquetona i Blaisois, skrzypiały pod palcami grube ziarnka prochu.
 Mordaunt wychodził wraz z kapitanem, przy drzwiach stanął i nasłuchiwał:
 — Czy słyszysz, jak śpią?... — powiedział.
 Po przez deski pułapu dochodziło rzeczywiście chrapanie Porthosa.
 — Sam Bóg oddał ich w twoje ręce!... — rzekł Grosslow.
 — O! tym razem — dodał Mordaunt — nawet djabeł ich nie uratuje!
 Wyszli. Grimaud zaczekał, aż klucz obrócił się w zamku, a przekonawszy się, że niema już nikogo, podniósł się i oparł o ścianę.
 Spiesznie wyszedł dziurą, z uczuciem jakby śnił jeszcze, lecz spojrzał na proch w dzbanie i przekonał się, że to nie sen, a okrutna rzeczywistość.
 D‘Artagnan, jak można się domyślać, słuchał tych szczegółów z wzrastającem zajęciem, i, nie czekając aż Grimaud skończy, podniósł się ostrożnie, przyłożył usta do ucha Aramisa, który spał z lewej strony, dotknął go ręką, aby uprzedzić wszelkie głośne poruszenia:
 — Kawalerze — powiedział — wstań i nie czyń najmniejszego hałasu.
 Aramis ocknął się. D‘Artagnan powtórzył zlecenie, ściskając mu ramię. Aramis zrobił co mu kazał.
 — Masz obok Athosa, uprzedź go, jak ja ciebie.
 Aramis obudził z łatwością Athosa, który miał sen lekki, odznaczający natury delikatne i nerwowe; najtrudniej poszło z Porthosem.
 Chciał wypytywać o przyczyny, dla jakich mu sen przerwano, lecz d‘Artagnan zamiast odpowiedzi położył mu dłoń na ustach.
 Wtedy nasz gaskończyk objął ramieniem głowy przyjaciół i przysunął do siebie:
 — Przyjaciele — powiedział — opuścimy bezzwłocznie statek, inaczej śmierć nas czeka.