Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/674

 — Czy wiesz kto jest kapitanem statku?
 — Nie.
 — Pułkownik Grosslow.
 Trzej muszkieterowie zadrżeli, a d’Artagnan przekonał się, że jego opowiadanie czyni niejakie wrażenie na kolegach.
 — A wiecie, kto jest jego porucznikiem?
 — Porucznikiem?... — przerwał Athos — niema przecie porucznika na statku obsługiwanym przez czterech ludzi.
 — Tak, lecz pan Grosslow nie jest zwyczajnym kapitanem. Ma on porucznika, a nim jest Mordaunt!
 Tym razem okrzyk zgrozy wyrwał się z piersi muszkieterów.
 — Co robić?... — rzekł Athos.
 — Opanować statek — rzekł Aramis.
 — A Mordaunta zabić — dodał Porthos.
 — Statek podminowany — powiedział d‘Artagnan. Te beczki niby z winem Porto, napełniane są prochem. Mordaunt, jak zobaczy, że odkryliśmy prawdę, wysadzi w powietrze wrogów i przyjaciół razem.
 — Jaki jest twój plan? — zapytał Athos.
 — Czy mi ufacie?
 — Rozkazuj — odrzekli jednogłośnie trzej muszkieterowie.
 — Chodźcie zatem tutaj.
 D‘Artagnan otworzył niskie okno, przez które jednak człowiek mógł się przecisnąć.
 — Oto nasza droga — powiedział.
 — Nie dostaniemy się przecie wpław do lądu!
 — Szalupa uwiązana za statkiem; dostaniemy się do niej i przetniemy linę. Dalej, panowie...
 — Chwilkę tylko — rzekł Athos: a lokaje?
 — Jesteśmy — odezwali się — Mousqueton i Blaisois, których Grimaud sprowadził, aby wszystkie siły w jednem miejscu skoncentrować.
 Nasi przyjaciele stali jednak nieruchomi, patrząc w małe okienko, przez które widniała czarna otchłań.
 — Cordieu!... — rzekł d‘Artagnan — wahamy się, jak widzę. Jeżeli my się wahamy, co uczynią służący?
 — Ja się nie waham rzekł Grimaud.