Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/687

 Grimaud, milczący jak zawsze, wywijał z całych sił wiosłami.
 — To ty wiosłujesz?... — zapytał go Athos.
 Grimaud skinął, że tak.
 — Dlaczego?
 — Żeby się rozgrzać.
 I rzeczywiście, wszyscy dzwonili zębami z chłodu, a z cichego Grimauda pot się lał kroplisty.
 Nagle Mousqueton krzyknął radośnie, podnosząc rękę uzbrojoną w butelkę.\
 — O panie!... — rzekł, podając butelkę Porthosowi — jesteśmy ocaleni! barka zaopatrzona w żywność!
 Wydostał z pod ławki jednę po drugiej tuzin podobnych butelek, chleb i kawał solonej wołowiny.
 To przypadkowe odkrycie powróciło dobry humor wszystkim, wyjąwszy Athosa.
 — Mordieu!... — odezwał się Porthos — który, jak wiemy, był głodny już, gdy siadał na okręt; zadziwiającem jest doprawdy, jak wzruszenia działają na żołądek!
 Wypróżnił butelkę, zjadł sam trzecią część chleba i tyleż wołowiny.
 — A teraz — rzekł Athos — śpijcie, lub starajcie się zasnąć; ja będę czuwać.
 Po chwili ufni w baczność sternika, ułożyli się jak który mógł próbując korzystać z rady udzielonej przez Athosa, który siedząc u steru z oczami utkwionemi w niebo, szukał nietylko drogi do Francji... W samotności szukał Boga tam wysoko, a tu na ziemi otaczał opieką przyjaciół. Zamyślony a jednak przytomny, kierował barką tam, gdzie iść powinna. Po kilku godzinach pokrzepiającego snu, Athos zbudził towarzyszy.
 Pierwsze blaski dnia srebrzyły modrą toń wody, a o jakie dziesięć strzałów widniał w dali punkt czarny, nad którym powiewał żagiel trójkątny, wąski, a długi jak skrzydło jaskółcze.
 — Łódź!... — zawołali trzej przyjaciele jednocześnie, podczas gdy służący wyrażali radość swą na różne tony.
 Był to statek z Dunkierki, wiozący żywność do Boulogne.
 W kwadrans potem łódź odczepiona od, statku — ciągnęła za sobą szalupę z rozbitkami; dostali się nareszcie na pokład małego okrętu.