Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/690

chwalał twój rozum i pomysłowość, gdybym nie był zmuszony uwielbiać twoje serce.
 I wyciągnął ręce do d‘Artagnana.
 — Czyż lis ma genjusz, Athosie?... — rzekł gaskończyk, wzruszając ramionami; — nie potrafi chrupać kury, zmylić pogoń myśliwych i znaleźć swoją drogę tak w dzień, jak w nocy, ot i wszystko. Czy dobrze? zgadzasz się?
 — Zgadzam.
 — Zatem podzielmy pieniądze — podjął d‘Artagnan — Grimaud, ile tam pozostało?
 — Sto osiemdziesiąt i pół luidora, proszę pana.
 — Tak myślałem... Dzielmy tedy pieniądze i jedźmy.
 Czterej przyjaciele poczęli ściskać się i całować jeden drugiego. Ludzie ci, złączeni w uścisku braterskim, jedną tylko duszę w tej chwili posiadali.
 Blaisois i Grimaud mieli iść z Athosem i Aramisem.
 Mousqueton wystarczał dla Porthosa i d‘Artagnana.
 Jak zawsze tak i teraz, podzielono się pieniędzmi z braterską skrupulatnością; następnie po ostatniem uściśnieniu i zaprzysiężeniu wiecznej przyjaźni, czterej szlachcice rozstali się i poszli w swoją drogę. Długo jeszcze oglądali się za sobą i posyłali serdeczne słowa, które echa powtarzały po górach.
 Nakoniec stracili się z oczu...
 — Sacrebleu! d‘Artagnan — przemówił Porthos — muszę ci to od razu powiedzieć, nie umiem bowiem chować w sercu urazy do ciebie, nie poznawałem cię w całej tej sprawie.
 — Dlaczego?... — zapytał d’Artagnan z chytrym uśmiechem.
 — Dlatego, że jeżeli jak powiadasz, Athosowi i Aramisowi grozi niebezpieczeństwo, to pocóż ich opuszczać? Przyznam się, iż byłem gotów udać się z nimi, a nawet teraz chciałbym ich dogonić i strzec, pomimo wszystkich Mazarnich tej ziemi.
 — Miałbyś istotnie słuszność, Porthosie, gdyby tak było, lecz dowiedz się wprzód jednej małej rzeczy, która chociaż jest bardzo maleńką, zmieni do szczętu twoje przekonania. Otóż, nie tym panom grozi niebezpieczeństwo, a nam samym, kochanku; nie przez żadną obojętność ich opuszczamy, lecz ażeby ich nie kompromitować.
 — Naprawdę?... — rzekł Porthos ze zdziwieniem.