Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/698

 — A mieszka?....
 — Pod „Karolem Wielkim“, jak zawsze.
 — Co porabia?...
 — Przesiaduje u królowej angielskiej, to znów u pani de Chevreuse. Nie rozłączają się z hrabią de Guise.
 — Dziękuję ci, Planchet, dziękuję — rzekł Athos, podając mu rękę.
 — O!... panie hrabio — powiedział Planchet, dotykając końcami palców podanej ręki.
 — Co robisz, hrabio?... podajesz rękę dawnemu lokajowi?... — szepnął Aramis.
 — Ah!... przyjacielu — odparł Athos — on mówi mi o Raulu.
 — A teraz, panowie — zapytał Planchet, który nie słyszał uwagi Aramisa — co zamyślacie robić?...
 — Powrócić do Paryża, jeżeli pozwolisz!...
 — Żartujesz panie hrabio... ja zawsze pozostałem pańskim sługą.
 I ukłonił się, nisko. Następnie zwrócił się do podkomendnych:
 — Przepuścić tych panów — powiedział — znam ich, to przyjaciele pana de Beaufort.
 — Niech żyje pan de Beaufort!... — krzyknął jednogłośnie cały posterunek, rozstępując się przed Athosem i Aramisem.
 Sierżant zbliżył się do Plancheta.
 — Uważaj, kapitanie — odezwał się, tytułując go naprzód obiecaną rangą — uważaj tylko, co mi powiedział jeden z trzech panów, których pierw przepuściliśmy: nie wierzcie tym oto, którzy obecnie weszli.
 — Ja ich znam — odrzekł Planchet z powagą — znam, i odpowiadam za nich.
 To powiedziawszy, ścisnął Grimauda za rękę, co zdawało się bardzo uszczęśliwiać tego ostatniego.
 — Do widzenia, kapitanie — zaczął Aramis tonem drwiącym — jeżeli nas co spotka, udamy się do ciebie.
 — Panowie — odrzekł Planchet — w każdej chwili jestem na wasze usługi.
 — Ten hultaj ma rozum — rzekł Aramis dosiadając konia.
 — Cóż dziwnego — dodał Athos, skacząc na siodło — tyle lat czyścił nakrycie głowy swojego pana!