Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/715

 — Wychodzą z Ulicy Barana...
 — Dobosze na czele, zupełnie jak rzeczywista armja; spojrzyj na tego zucha, jak się kołysze, jak się przepina!...
 — Hm!... — mruknął Grimaud.
 — Co?... — zapytał Athos.
 — Planchet, panie.
 — Wczorajszy porucznik — rzekł Aramis — dzisiaj kapitanem, a jutro z pewnością będzie pułkownikiem; za tydzień najdalej nasz zuch zostanie generałem.
 Athos i Aramis w tę samą stronę dążyli, pojechali zatem razem z Planchetem.
 Planchet wcale zręcznie manewrował swoim oddziałem na placu i ustawił go za długą linją mieszczan, zgromadzonych na ulicach przedmieścia Ś-go Antoniego i oczekujących wezwania do boju.
 — Gorący będziemy mieli dzień — odezwał się Planchet wyzywająco.
 — Z pewnością — odparł Athos — tylko strasznie jakoś daleko od nieprzyjaciela stoicie.
 — O, panie!... zbliżymy się — rzekł jeden z dziesiętników.
 Aramis salutował po rycersku i zwrócił się do Athosa.
 — Nie myślę wcale obozować na placu, razem z tą hołotą; czy zgodzisz się wysunąć trochę naprzód?... zobaczymy przynajmniej, co się dzieje.
 — A wreszcie, pan de Chatillon nie przyjdzie szukać cię na Placu Królewskim, wszak prawda?... Ruszajmy zatem, mój przyjacielu.
 Athos dał ostrogę koniowi i pomknął ku Charenton, jadąc wzdłuż przedmieścia, potem doliną Fécamp, pokrytą czarną masą zbrojnego mieszczaństwa. Aramis nie pozostał w tyle.