Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/717

propozycji, jakie pan Mazarini kazał przedstawić wczoraj wieczorem paryżanom.
 — A jeżeli układy zostaną zerwane — rzekł Athos — będziecie próbowali zająć Charenton?...
 — Taki otrzymałem rozkaz; dowodzę pierwszym szturmem i będę dokładał wszelkich starań, ażeby mi dobrze poszło.
 — Panie — rzekł Athos — ponieważ dowodzisz oddziałem kawalerji...
 — Przepraszam!... jestem wodzem naczelnym.
 — Tem lepiej. Znasz pan zapewne wszystkich swoich oficerów; przynajmniej tych, którzy się czemś odznaczają.
 — O tak, prawie wszystkich.
 — Bądź tak dobry powiedzieć mi, czy nie masz pod swoimi rozkazami kawalera d‘Artagnana, porucznika muszkieterów.
 — Nie, panie, niema go pomiędzy nami; od sześciu tygodni opuścił Paryż, i udał się do Anglji.
 — Wiedziałem o tem, lecz sądziłem, że już powrócił.
 — Nikt z nas nie widział go jeszcze. Mogę panom tem pewniej zaręczyć, że muszkieterowie do nas należą, i że pan Cambon zastępuje d‘Artagnana.
 Przyjaciele spojrzeli na siebie.
 — Słyszysz?... — rzekł Athos.
 — To dziwne!... — odparł Aramis.
 — Musiało, im się coś złego w drodze przytrafić.
 — Dziś mamy ósmy; wieczorem upływa termin na znaczony. Jeżeli wieczór nie dowiemy się czego, jutro rano wyruszymy i odwracając się — cóż to za hałas za nami!... — dodał.
 — Rzeczywiście, oddział kawalerji tu idzie — rzekł Chatillon.
 — Poznaję pana koadiutora, po kapeluszu z godłami Frondy.
 — A ja pana de Beaufort, po białych piórach.
 — Pędzą galopem... Książę pan z nimi... Ah!... otóż ich opuszcza.
 — Biją pobudkę!... — zawołał Chatillon. — Słyszycie?... trzeba się dowiedzieć, co to znaczy.
 Żołnierze biegli do broni w kozłach, kawalerja siadała na konie, trąbki grały, bębny biły na alarm.
 — Panowie — rzekł Chatillon — widocznie zawieszenie