Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/72

silających rzeczy, i od wczorajszego południa zjadłem tylko kawałeczek chleba i trochę konfitur.
 — Biedny chłopcze! — odrzekł d‘Artagnan — posil się.
 — O! pan mi dwa razy ratuje życie — rzekł Planchet.
 I usiadł przy stole i zaczął pożerać jedzenie, niczem za pięknych dni przy ulicy Grabarzy...
 D‘Artagnan zaś chodził wzdłuż i wszerz po pokoju, szukając w myśli korzyści, jaką mógłby mieć z Plancheta w obecnych okolicznościach. Planchet wreszcie odetchnął, jak człowiek, dobrze już najedzony, gdy chce sobie trochę odpocząć, posiliwszy się dostatecznie.
 — No — odezwał się d‘Artagnan, myśląc że czas nadszedł aby rozpocząć badanie — zacznijmy po porządku. Czy wiesz, gdzie jest Athos?...
 — Nie, proszę pana — odpowiedział Planchet.
 — U!... do djabła!... A wiesz, gdzie jest Porthos?
 — Tak samo nie wiem.
 — U!... do djabła!... do djabła!... — A Aramis?...
 — Nie wiem.
 — U!... do djabła!... do djabła!... do djabła!...
 — Ale — odezwał się Planchet chełpliwym tonem — wiem, gdzie jest Bazin.
 — A gdzież on jest?...
 — Służy za szwajcara u Najświętszej Marji Panny.
 — To on musi wiedzieć, gdzie jest jego pan.
 — Niezawodnie.
 D‘Artagnan zamyślił się, potem wziął płaszcz i szpadę i zmierzał ku wyjściu.
 — Panie!... — odezwał się Planchet żałośnie — to pan mnie tak opuszcza?... Pomyśl, pan, że w panu tylko mam nadzieję!
 — Ależ nikt tu nie przyjdzie cię szukać — odrzekł d‘Artagnan.
 — A, jeżeli przyjdzie — podchwycił przezorny Planchet — niech pan pomyśli, że dla ludzi z tego domu, którzy nie widzieli, jak wchodziłem, jestem złodziejem.
 — To prawda — odrzekł d‘Artaginan. — A umiesz ty mówić jakiem obcem narzeczem.
 — O! jeszcze lepiej, proszę pana — podchwycił Planchet — umiem mówić obcym językiem; mówię po flamandzku...
 — A gdzież u djabła się nauczyłeś?