Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/731

 Athos powracał wciąż do projektu udania się prosto do królowej.
 — Kochany przyjacielu, ponieważ upierasz się przy tem szaleństwie, uprzedź mnie proszę, choć o jeden dzień wcześniej — rzekł Aramis.
 — Dlaczegóż to?
 — Skorzystam ze sposobności i wyjadę złożyć wizytę w Paryżu.
 — Komu? — Albo ja wiem? Może pani de Longueville. Ma ona tam wielką władzę i nie odmówi swej pomocy. Donieś mi tylko przez kogo, czy jesteś uwięziony, a wtedy postaram się uczynić, co tylko będę mógł...
 — Dlaczego razem ze mną nie chcesz być uwięziony?
 — Nie chcę, nie, dziękuję...
 — Gdy złączeni bodziemy we czterech, sądzę, że nawet w więzieniu nic nie ryzykujemy. Po upływie dwudziestu czterech godzin będziemy wolni.
 — Mój drogi, odkąd zabiłem Chatillona, bożyszcze pań z przedmieścia Saint-Germain, za wiele blasku otacza moją osobę, abym się nie bał więzienia podwójnie.
 Przy tej okazji, królowa gotowaby była usłuchać rady Mazariniego, a on poradziłby z pewnością, aby mnie pod sąd oddać.
 — Więc myślisz, Aramisie, że ona tak bardzo kocha tego Włocha?
 — Przecież kochała Anglika.
 — E! mój drogi, i ona jest kobietą!
 — O nie, mylisz się, Athosie, ona jest królową!
 — Kochany przyjacielu, poświęcam się i idę prosić o posłuchanie u Anny Austrjackiej.
 — Bądź zdrów, Athosie, zajmę się zebraniem oddziału zbrojnego.
 — Co myślisz robić?
 — Powrócić i oblegać Reuil.
 — Gdzież się spotkamy?
 — U stóp szubienicy dla kardynała.
 Dwaj przyjaciele rozstali się; Aramis powracał do Paryża, Athos poszedł starać się o audjencję u królowej.