Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/743

ROZDZIAŁ XLIV

ROZUM I SIŁA

 Przejdźmy teraz z oranżerji do pawilonu myśliwskiego.
 W tym to budynku, na dole, zamknięci, Porthos z d‘Artagnanem spędzali długie godziny niewoli w przymusowej bezczynności, tak wstrętnej ich naturze. D’Artagnan, jak tygrys w klatce zamknięty, chodził z dzikiem spojrzeniem, wydając niekiedy ryk głuchy przez kratę okna, wychodzącego na służbowy dziedziniec.
 Porthos trawił w cichości wyborny obiad, co tylko sprzątnięty. Pierwszy zdawał się być pozbawionym rozumu, a jednak przemyśliwał; drugi zdawał się rozmyślać głęboko, a spał tylko; musiała go jednak zmora dusić, sądząc ze strasznego, urywanego chrapania.
 — Otóż i wieczór nadchodzi — mówił d‘Artagnan. — Musi być około czwartej godziny. Niedługo będzie sto osiemdziesiąt i trzy godziny, jak tu siedzimy.
 — Hm! — mruknął Porthos, udając że odpowiada.
 — Rozumiesz, ty sieczny śpiochu? — rzekł d‘Artagnan, zniecierpliwiony, że ktoś może spać w dzień, kiedy on nawet w nocy oka zmrużyć nie jest w stanie.
 — Co? — zapytał Porthos.
 — Czy rozumiesz, co mówię?
 — A coś ty mówił?
 — A to, że prawie sto osiemdziesiąt i trzy godziny, jak tu siedzimy.
 — Twoja w tem wina.. — rzekł Porthos.
 — Jakto! moja wina?...
 — Tak, proponowałem ci wyjście natychmiastowe.
 — Przez wyrwanie sztaby żelaznej i wywalenie drzwi?
 — Ma się rozumieć!