Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/746

 — Panowie, — rzekł Comminges — mam dla was nowinę przyjemną!
 — Czyżby pan Mazarini umarł? — zapytał Porthos.
 — Nie!... choć z żalem, lecz muszę przyznać, iż zdrów jest zupełnie.
 — Tem gorzej! — rzekł Porthos.
 — Cóż to za nowina? — zapytał d‘Artagnan.
 — Tak rzadki to owoc, nowina w więzieniu, iż mam nadzieję, że wybaczysz ciekawość moją, wszak prawda, panie Comminges? tembardziej, jeżeli dobra nowina.
 — Czy radbyś dowiedzieć się, że hrabia de la Fére zdrów jest?... — odparł Comminges.
 Małe oczki d‘Artagnana rozszerzyły się bezmiernie.
 — Więcej, niż uradowany!... — zawołał — byłbym szczęśliwy!...
 — Otóż, polecił mi sam, osobiście, oświadczyć wam ukłony i donieść, że zdrów jest zupełnie....
 D‘Artagnan omal nie podskoczył z radości. Spojrzał porozumiefająco na Porthosa, co miało znaczyć: Athos wie, gdzie jesteśmy, mówiło spojrzenie; ponieważ kazał nam się kłaniać, niedługo Athos zacznie działać.
 Porthos nie celował domyślnością, lecz tym razem, wzruszony wiadomością o przyjacielu, zrozumiał odrazu.
 — Mówiłeś pan — zapytał gaskończyk nieśmiało — jakoby pan hrabia de a Fére. zlecił panu pozdrowienia dla mnie i pana du Vallon?...
 — Tak, panie!...
 — Czy wolno zapytać, gdzie to miało miejsce?...
 — Tak blisko, że gdyby okna wychodzące na oranżerję, nie były zabite deskami, moglibyście stąd go widzieć.
 — Kręci się koło zamku — pomyślał d‘Artagnan.
 Potem głucho dodał;
 — Spotkałeś go pan na polowaniu, w parku zapewne?...
 — O nie, bliżej jeszcze. Patrz pan, za tą ścianą — rzekł Comminges, uderzając w mur ręką.
 — Za tą ścianą?... Co tam jest?... W nocy mnie tu przyprowadzono, i niech djabli porwą, jeżeli wiem, gdzie się znajduję.
 — Otóż — dodał Comminges — przypuść pan jednę rzecz...
 — Przypuszczam wszystko, co pan chcesz tylko.
 — Z okna tego mógłbyś zobaczyć pana de la Fére.