Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/747

 — Więc pan de la Fére mieszka w tym zamku?...
 — Tak.
 — Na jakich prawach?...
 — Na takich, jak panowie.
 — Athos uwięziony?...
 — Wiesz pan przecie — rzekł Comminges śmiejąc się — że w Reuil nie mamy więźniów, ponieważ niema więzienia.
 — Nie bawmy się grą słów, łaskawy panie; Athos aresztowany?...
 — Wczoraj w Saint-Germain, gdy wychodził od królowej.
 D’Artagnanowi ręce opadły. Rzekłbyś, piorun w niego uderzył. Ciemna jego twarz zbladła chwilowo.
 — Uwięziony!... powtórzył.
 — No, no — przerwał Comminges, — nie martw się pan, nie chciałem przecie zasmucić was... Podczas wojny obecnej wszyscyśmy jutra niepewni. Śmiej się pan lepiej z trafu, który zbliżył przyjaciela waszego do ciebie i pana du Vallon, zamiast rozpaczać.
 Przemowa ta nie odniosła skutku; d‘Artagnan ciągle stał jak nieżywy.
 — A jak wyglądał, jak się zachowywał?... — zapytał Porthos, który, widząc, że d‘Artagnan milczy, skorzystał, by też coś powiedzieć.
 — Z początku tak samo, jak panowie, zdawał się być bardzo zmartwiony, lecz jak się dowiedział, że pan kardynał odwiedzi go zaraz dziś wieczorem...
 — A!... — odezwał się d‘Artagnan, — pan kardynał odwiedzi hrabiego de la Fére...
 — Tak jest, hrabia de la Fére, dowiedziawszy się o tem, polecił mi, bym panom powiedział, iż skorzysta z zaszczytu, jaki pan kardynał mu czyni i przedstawi łasce jego was i siebie...
 — O!... drogi, kochany hrabia!... — rzekł d‘Artagnan.
 — Śliczna sprawa — mruczał Porthos, — wielka łaska. Przebóg!... toż pan hrabia de La Fére, spokrewniony z Montmorencymi i Rohanami, wart tyle a może więcej, niż jakiś tam Mazarini.
 — Nic to nie szkodz, — rzekł d‘Artagnan filuternie; — rozważywszy dobrze, kochany du Vallon, zawsze to wielki zaszczyt dla hrabiego de la Feée, a nadto wielce to jest