Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/751

 — Jeżeli dziś wyjdą tak samo jak wczoraj, najwyżej kwadrans czekać będziemy na przyjemność ujrzenia ich pod oknem.
 — Masz rację, najwyżej kwadrans.
 — Porthosie, wszak zawsze masz równie silne ręce?
 — No tak, dosyć silne.
 — A zatem, mój przyjaciela, chodźmy do okna i użyj swej siły do wyrwania jednej sztaby żelaznej... Poczekaj, aż lampę zagaszę.
 Porthos stanął przy oknie, ujął sztabę w obie ręce, uwiesił się, przyciągnął ku sobie: zgiął jak łuk, tak mocno, że oba końce wyszły z osady kamiennej, gdzie od trzydziestu lat przeszło siedziały wmurowane.
 — Widzisz, przyjacielu — rzekł d‘Artagnan — tego pan kardynał z całym swoim rozumem nigdy nie potrafi.
 — Czy więcej trzeba wyrwać?... — zapytał Porthos.
 — Dosyć, i to wystarczy: jeden człowiek przejdzie z łatwością.
 — Co mam czynić teraz?...
 — Nic.
 — Na tem więc koniec?....
 — Niezupełnie.
 — A jednak chciałbym zrozumieć — rzekł Porthos.
 — Posłuchaj, kochany przyjacielu w dwóch słowach ci wytłumaczę. Otwierają się drzwi odwachu, jak widzisz...
 — Tak, widzę.
 — Na nasze podwórze, przez które musi przechodzić pan Mazarini, udając się do oranżerji, przyślą dwóch gwardzistów, ażeby mu towarzyszyli.
 — Już wychodzą.
 — Byleby tylko zamknęli za sobą drzwi odwachu!... — Dobrze!... zamykają...
 — Cóż dalej?...
 — Sza!... mogliby usłyszeć!...
 Porthos zamilkł i stał nieruchomy. Dwóch żołnierzy szło ku oknu, zacierając ręce, ponieważ, jak mówiliśmy, było to w lutym, i zimno było okrutnie. W tej chwili otworzyły się drzwi kordegardy, i zawołano jednego z żołnierzy. Żołnierz zostawił kolegę i powrócił na odwach.
 — Cóż?... dobrze jest?... — zapytał Porthos.
 — Jak nigdy — odpowiedział d‘Artagnan. — Teraz