Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/754

 Żołnierze leżeli spokojnie. Wiedzieli już, że niema żartów z pięścią Porthosa.
 — Obecnie — rzekł d‘Artagnan — miałbyś może ochotę zrozumieć, wszak prawda, Porthosie?...
 — Tak, chciałbym...
 — Zajmiemy miejsca tych dwóch zuchów...
 — Dobrze.
 Za chwilę kamerdyner zawoła żołnierzy, jak wczoraj i onegdaj.
 — My odpowiadamy?...
 — Nie, nie odzywamy się, nasywamy jedynie kapelusze na czoło i eskortujemy Jego Eminencję...
 — Dokąd?...
 — Tam, dokąd się uda, do Athosa. Czy sądzisz, że Athos rozgniewa się, gdy nas zobaczy?...
 — O!... — wykrzyknął Porrhos — ot... teraz zrozumiałem!...
 — Wstrzymaj się z okrzykami, Porthosie, ponieważ, na moją uczciwość, daleko jeszcze do końca — mówił gaskończyk żartobliwie.
 — Cóż jeszcze nastąpi?... — zapytał Porthos...
 — Dalej za mną — odpowiedział d‘Artagnan. — Kto nie zginie, zobaczy...
 Przesunął się przez otwór i skoczył lekko na ziemię.
 Porthos poszedł tą samą drogą.
 Zaledwie d‘Artagnan i Porthos stanęli na ziemi, gdy jakieś drzwi otworzono, a kamerdyner krzyknął:
 — Służba!...
 Jednocześnie z odwachu zawołano:
 — La Bruyere, du Barthois, ruszajcie!...
 — Okazuje się, że moje nazwisko brzmi la Bruyére — rzekł d‘Artagnan.
 — A moje... du Barthois — dodał Porthos.
 — Gdzie jesteście?... — zapytał kamerdyner, który wyszedł ze światła i w ciemności nie był w stanie dojrzeć naszych bohaterów.
 — Jesteśmy — rzekł d‘Artagnan.
 Następnie zwrócił się do Porthosa:
 — Cóż ty na to, panie du Vallon.
 — Na honor, gdyby tak dalej trwało — powiedział — rzekłbym, że nie można lepiej.