Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/761

z dąsami, na bok wszelkie urazy, pogawędźmy grzeczniutko.
 — Z całą przyjemnością, panowie — rzekł Mazarini — nie chcę jednak, abyście w chwili rozprawy nad moim okupem przesadzali korzyści waszego położenia, gdyż biorąc mnie w sidła, samiście wraz zemną w nie wpadli.
 Jakże wyjdziecie stad? Spójrzcie na kraty, spójrzcie na bramy, a raczej pomyślcie o wartach, które czuwają poza bramami i kratami temi, o żołnierstwie, co dziedzińce zapełnia, a teraz wejdźmy w układy. Słuchajcie, pragnę wam pokazać, iż jestem prawym człowiekiem.
 — Dobryś!... — pomyślał d‘Artagnan — trzymajmy się ostro, bo inaczej spłata on nam figla.
 — Ofiarowałem wam wolność — ciągnął dalej minister — i ofiarowuję ją jeszcze. Przyjmujecie ją? Zanim upłynie godzina, zostaniecie odkryci, zaaresztowani i zmuszeni mnie zabić, coby było zbrodnią niesłychaną i niegodną tak zacnej szlachty, jaką jesteście.
 — My też — odezwał się d’Artagnan — gwałtu tego możemy się dopuścić jedynie w ostateczności.
 — Przeciwnie zaś — ciągnął Mazarini — gdy pozostawicie mnie w spokoju, przyjmując swoje uwolnienie...
 — Jakże to — przerwał mu d‘Artagnan — chcesz, monsiniorze, abyśmy z wolności naszej korzystali, jeśli pozbawić jej nas możesz, jak sam to powiedziałeś, w pięć minut po jej udzieleniu? A, o ile cię znam, Eminencjo, zrobiłbyś to na pewno.
 — A... — rzekł Mazarini — jeżeli zapewnię wam bezpieczeństwo w sposób niezbity, dotykalny?...
 — A! to co innego — odezwał się Porthos.
 — Słuchamy — rzekł Athos.
 — Słuchamy — powtórzył d‘Artagnan.
 — Najpierw, czy przyjmujecie?... — zapytał kardynał.
 — Wyjaśnij swój plan, monsiniorze, a zobaczymy.
 — Zważcie, że jesteście zamknięci, pochwyceni.
 — Wiesz dobrze, monsiniorze — rzekł d‘Artagnan, że pozostaje nam zawsze ostatnia ucieczka.
 — Jaka?
 — Umrzeć razem.
 Mazarini się wstrząsnął.
 — Słuchajcie — rzekł — w końcu korytarza znajdują