Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/763

wet prosił pana hrabiego, aby zechciał ją zachować na pamiątkę.
 — Teraz, Athosie, wspinaj się, żywo — rzekł d‘Artagnan.
 Athos przy pomocy Porthosa, który porwał go jak piórko, znalazł się na zwierzchniej płaszczyźnie muru.
 — A teraz skacz, Athosie.
 Athos skoczył i zniknął po drugiej stronie muru.
 — Teraz ja się drapię, Porthosie; nadstaw mi swoje plecy, nie puszczając pana kardynała.
 — Trzymam go.
 Porthos nadstawił plecy d‘Artagnanowi, który dzięki tej pomocy znalazł się w jednej chwili na wierzchołku muru, jak na koniu.
 Mazarini udawał, że się śmieje.
 — Jesteś już?... — zapytał Porthos.
 — Tak, przyjacielu, a teraz...
 — Teraz co?
 — Teraz podaj mi pana kardynała, a gdyby miał ochotę krzyczeć, uduś go natychmiast.
 Mazarini chciał zawołać; lecz Porthos oburącz go schwycił i podrzucił d‘Artagnanowi, który, porwawszy go za kołnierz, koło siebie posadził. Następnie groźnie do niego przemówił:
 — Panie, natychmiast zeskakuj nadół, tam do pana de la Fére, albo, słowo szlacheckie, zabiję!
 — Monsou, monsou — zawołał Mazarini — nie dotrzymujesz przyrzeczenia.
 — Ja? monsiniorze, czyż obiecywałem ci cokolwiek?
 Mazarini jęknął.
 — Panie — rzekł — jesteś wolnym, a wolność twoja była moim okupem.
 — Zgoda; lecz gdzie okup za ten niezmierzony skarb, zagrzebany w galerji, do którego się schodzi, naciskając ukrytą w murze sprężynę, jaką odsuwa wazon osłaniający schody? czy nie należałoby o tem pomówić trochę, monsiniorze?
 — Jezu!... — jęknął Mazarini, krztusząc się i składając ręce — Jezu, mój Boże! jestem zgubiony!...
 D‘Artagnan wziął go pod pachy i spuścił leciutko na ręce Athosa, który obojętnie stał pod murem.
 Wtedy, zwracając się do Porthosa: