Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/766

jesteście, wolni bez walki, tem lepiej! Jakim sposobem wymknęliście się temu tchórzowi Mazariniemu? Musiał on wam dopiec nielada.
 — Nie za bardzo — odparł d‘Artagnan.
 — Doprawdy!
 — Co więcej, powiem nawet, że zasłużył na naszą pochwałę.
 — Niepodobna!
 — Monsiniorze — przemówił d‘Artagnan, nie będąc w stanie panować dłużej nad sobą — pozwól niech ci przedstawię pana kawalera d‘Herblay; który, jak słyszałeś, pragnie złożyć swoje pełne szacunku powinszowania Waszej eminencji.
 I usunął się na bok, odsłaniając zawstydzonego kardynała pełnym zdziwienia oczom Aramisa.
 — O! o!... — wykrzyknął tenże — kardynał? Piękna zdobycz! Hola! przyjaciele! koni! koni!
 Nadbiegło kilku jeźdźców.
 — Panie hrabio! panie hrabio!... — wołał głos młody, świeży, na który Athos zadrżał.
 — Raul! Raul!... — wykrzyknął hrabia de la Fére.
 Młodzieniec zapomniał na chwilę o względach przynależnych: rzucił się w ojcowskie ramiona.
 — Patrz, panie kardynale, czyżby to nie szkoda była rozdzielać ze sobą ludzi, którzy się tak, jak my, kochają! Panowie — przemówił Aramis do jeźdźców, których coraz więcej napływało — panowie, otoczcie Jego Eminencję, aby mu cześć przynależną oddać: zgadza się on sprawić nam przyjemność swojem towarzystwem; spodziewam się, iż za ten zaszczyt potraficie mu się odwdzięczyć. Porthosię, nie spuszczaj zoczu Jego Eminencji. Dalej, w drogę!...
 — A dokąd?... — zapytał Porthos.
 — Do ciebie, do Pierrefonds, drogi przyjacielu; piękny twój zamek godzien jest ofiarować Jego Eminencji swoją magnacką gościnność.
 — Jedźmy, monsiniorze, będziesz przyjęty tak, jak książę, którym być nie przestałeś.
 — Książę upadły — płaczliwie rzekł Mazarini.
 — Wojna ma swoje prawa, monsiniorze — rzekł Athos — lecz bądź przekonany, iż nie nadużyjemy ich bynajmniej.
 — Użyjemy ich tylko — odezwał się d‘Artagnan.