Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/77

znaję... Ot mam dowód, mój drogi, że nigdy dobry uczynek nie idzie na marne.
 — Ale cóż tu porabiasz?
 — Przychodzę podziękować Bogu za moje szczęśliwe uwolnienie — wyrzekł Rochefort.
 — A pozatem, po co jeszcze?... bo przypuszczam, że to jeszcze nie wszystko.
 — A pozatem zasięgnąć rozkazów od koadjuiora, czynie będzie można jakoś porozumieć się z Mazarinim.
 — E!... Głupstwo!... Zaraz się wpakujesz do Bastylji.
 — O!... co do tego będę się pilnował, mówię ci. Tak przyjemnie być na świeżem powierzu!... — mówił dalej Rochefort, wciągając powietrze pełną piersią — udam się na wieś, odbędę wędrówkę po prowincji.
 — Wiesz co!... — rzekł d‘Artagnan — i ja także.
 — A czy można cię zapytać, dokąd?...
 — Szukać będę przyjaciół.
 — Co za przyjaciół?...
 — Tych, o których zapytywałeś wczoraj.
 — Athosa, Porthosa i Aramisa?... To ty ich szukasz.
 — Tak.
 — Cóż w tem tak dziwnego?
 — Słowo honoru?
 — Nic, to tylko szczególne. A z czyjego szukasz ich rozkazu?...
 — Nie domyślasz się?...
 — No tak.
 — Na nieszczęście, nie wiem, gdzie oni się znajdują.
 — I nie masz żadnego sposobu powziąć o nich wiadomości?... Zaczekaj tydzień, a ja ci ich dostarczę.
 — Tydzień, to za długo; muszę ich znaleźć w ciągu trzech dni.
 — Trzy dni to za krótko — odrzekł Rochefort. — Francja jest wielka.
 — To nic; znasz powiedzenie musi być; tem powiedzeniem wiele się robi.
 — A kiedy zaczniesz ich szukać?
 — Już szukam.
 — Powodzenia!
 — A tobie szczęśliwej podróży!
 — Może się spotkamy po drodze.
 — To nieprawdopodobne.