Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/81

do dwunastej służy organiście, a od dwunastej do północy w szynku.
 Kiedy rozmawiał z tem dzieckiem, przyprowadzono konia pod bramę domu Bazina. Koń był osiodłany. W chwilę potem wyszedł Bazin.
 — O — rzekło dziecko — nasz szwajcar kościelny wybiera się w podróż.
 — Pół pistola — wyrzekł d‘Artagnan — jeżeli się dowiesz, dokąd!
 — Dla mnie — podchwyciło dziecko, a oczy mu się zaświeciły — jeżeli się dowiem, dokąd jedzie pan Bazin?... To nie tak trudno. Ale pan nie kpi ze mnie?...
 — Nie, słowo oficerskie, ot widzisz pół pistola — i pokazał mu brzęczącą monetę, ale mu jej nie dał.
 — Pójdę go zapytać...
 — To właśnie nie dowiesz się nic — rzekł d‘Artagnan — zaczekaj, aż odejdzie, a potem, wypytaj, badaj, dowiaduj się... To już twoja rzecz, pół pistola jest tutaj — włożył monetę do kieszeni.
 — Rozumiem — odrzekł chłopiec ze sprytnym uśmiechem, właściwym tylko ulicznikom paryskim. — No!... to się zaczeka.
 Długo czekać nie było potrzeby. W pięć minut później Bazin ruszył małym trcuhtem, przyśpieszając bieg konia uderzeniami parasola. Zaledwie skręcił w ulicę Żydowską, dziecko, jak wyżeł, rzuciło się za jego śladem.
 D‘Artagnan usadowił się znów przy stole, najzupełniej pewny, że za dziesięć minut będzie wiedział, co pragnął wiedzieć. W istocie, zanim dwadzieścia minut upłynęło, chłopiec powrócił.
 — I cóż?... — zapytał d‘Artagnan.
 — Hm!... — rzekł chłopak. — Coś się wie.
 — Dokądże pojechał?
 — A czy pół pistola jest jeszcze dla mnie?...
 — Naturalnie!... Opowiadaj.
 — Chciałbym go zobaczyć!... Pokaż mi go pan, ażebym zobaczył, czy nie fałszywy.
 — Masz go.
 — Proszę pana gospodarza — odezwał się chłopiec — pan prosi o zmianę pół pistola.
 Gospodarz siedział przy bufecie, dał drobną monetę