Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/85

czy to przypadkiem, czy skutkiem braku szczęścia — pozostają zawsze w połowie drogi swych nadziei. Musiał też przyznać, że pomimo całego sprytu, pomimo zręczności, sam prawdopodobnie należy do ostatnich. Wtem Planchet zbliżył się do niego i rzekł:
 — Gotów jestem się założyć, że pan myśli o tem samem, co i ja.
 — Wątpię, mój Planchecie — rzekł z uśmiechem d‘Artagnan — ale o czemże ty myślisz?
 — Myślę, proszę pana, o tych ludziach podejrzanych, którzy pili w oberży, gdzieśmy się zatrzymali.
 — Zawsze jesteś przezorny, Planchecie.
 — Proszę pana, to instynktowne.
 — I cóż ci powiada instynkt w danym razie?
 — Instynkt, proszę pana, mówi mi, że ci ludzie zebrali się w oberży w jakichś złych zamiarach, i właśnie w najciemniejszym kącie stajennym rozmyślałem nad tem, co mi mój instynkt mówi, gdy do tejże stajni wszedł wraz z dwoma ludźmi jakiś człowiek, otulony płaszczem.
 — O! o!... — wyrzekł d‘Artagnan, gdyż opowiadanie Plancheta łączyło się z jego spostrzeżeniami. — I cóż?
 — Jeden z tych ludzi mówił: „z pewnością musi być on w Noisy, lub przybędzie tam wieczorem, bo poznałem jego służącego“.
 — „Czyś tego pewny?... — odezwał się człowiek w płaszczu.
 — „Tak, mój książę...
 — „Mój książę?... — przerwał d‘Artagnan.
 — Tak, „mój książę“. Ale niech pan posłucha? „Jeżeli jest, zobaczymy, co z nim trzeba zrobić?“... — rzekł inny z tych ludzi.
 — „Nie da się on odrazu wziąć. Popróbuje szpady.
 — „Ha! to trzeba tak zrobić, jak on, ale postaraj się go mieć żywego. Czy masz sznury do związania go i chustkę na usta
 — „Mam to wszystko.
 — „Zwróć na to uwagę, że prawdopodobnie przebrany będzie po cywilnemu.
 — „O! książę panie; niech pan będzie spokojny.
 — „Zresztą i ja tam będę wami kierował.
 — „I ręczy pan, że będzie.
 — „Ręczę za wszystko“ — odpowiedział książę.