Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/163

 Byk ścigał go dziesięć kroków, upadł na jedno kolano, podniósł się z trudnością, upadł na oba kolana, i wyciągnąwszy się jak długi, wlókł ciało swoje w arenie, trzymając tylko głowę podniesioną.
 Romero miał już drugi dziryt i gotował się do nowéj walki.
 Ale zwierz uznał się zwyciężonym. Oko jego wyrażało tylko boleść ponurą i śmiertelną; schylił głowę po dwakroć aż do samego piasku, podniósł się dwa razy, i upadł nareszcie trzeci raz, żeby już niepodnieść się więcéj.
 Sto tysięcy widzów doznało odurzenia na takie widowisko; torero nie popisałby się z większym wdziękiem i niedokazał by tego z większą zręcznością; potrzeba było chwili odpoczynku żeby tłum ochłonął z zadumienia.
 Ale gdy ochłonął, klaskał aż do szaleństwa.
 Romero ukłonił się z wyrazem wyniosłego szyderstwa, które zdawało się mówić:
 — Oh! nazbyt łaskawi jesteście, panowie; poczekajcie, poczekajcie.
 Widzieliśmy jak się przygotowywał ze spokojnością wyrafinowanego duellisty.
 Drugi byk wszedł w szranki.
 Romero wziął delikatnie szpadę prawą ręką, oparł rękojeść o dłoń, a lewą ręką pokazał muletę bykowi.