Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/183

 — Żeby usmażyć kotlety.
 — Masz pan kotlety?
 — Nie, ale pan masz.
 — Gdzie?
 — Tu.
 I pokazałem ćwiartkę baraniny zawieszoną w kominie.
 — Te kotlety są dla Anglików, ale nie dla was.
 — Mylisz się pan, te kotlety są dla nas, ale nie dla Anglików. Zaniosłeś im dwanaście kotletów na półmisku, to dosyć: kotlety jakie im zaniosłeś do nich należą; te co zostały, do nas.
 — Te co zostały, są dla nich na jutrzejsze śniadanie.
 — Te co zostały, są dla nas na dzisiejszą wieczerzę.
 — Czy tak pan myślisz?
 — Jestem tego pewny.
 — Oh! oh!
 — Mój drogi przyjacielu — rzekłem do Giraud, który wchodził z fuzyą w ręku, a za nim Desbarolles, Maquet, Achard i Aleksander, także z fuzyami w ręku — mój przyjacielu, oto pan Calisto Burguillos raczył nam odstąpić ćwiartkę baraniny. Daj mi swoję fuzyę; zapytaj go o cenę tej ćwiartki, zapłać hojnie, zdejm zręcznie i pokraj porządnie.