Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/196

 — Czy poprzestaniecie panowie na filiżance czokolady? zapytał.
 — Ha! jeżeli nie znajdziemy nic innego.
 — A więc proszę ze mną.
 Poszliśmy za naszym przewodnikiem, krok w krok.
 Zakręcił się koło rogu ulicy, i wszedł z pewnością nawyknienia do domu, którego nic nie odróżniało od innych domów.
 Był to pewny rodzaj kawiarni.
 Mężczyzna palił cygaro, kobieta grzała się u brasero. Ani jeden, ani druga, nie poruszyli się z miejsca.
 Przewodnik nasz zbliżył się do brasero, skinąwszy na nas żebyśmy pozostali przy drzwiach, w kącie który część nas ukrywał przed oczyma naszych gospodarzy. Potém, niby sąsiad co przychodzi w odwiedziny, zaczął rozmowę, zapytał mężczyznę o jego zdrowiu, kobietę czy ma dzieci, zapalił na nowo o cygaro gospodarza swoje cygaro zgasłe; potém, stanąwszy na stopniu poufałości, jaki sądził za konieczny, ośmielił się zapytać:
 — Czy nie możnaby, przypadkiem, dostać czokolady?
 — Można, odpowiedział lakonicznie gospodarz.
 Zbliżyliśmy się, znęceni odpowiedzią.