Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/197

 Poruszenie naszego przewodnika, dało nam do zrozumienia że krok nasz był zawczesny.
 — Ah! ah! — rzekł gospodarz kawiarni, marszcząc brwi, — a wiele filiżanek?
 — Pięć.
 — Jak może bydź największych, odezwał się Aleksander.
 Gospodarz pomruknął kilka słów hiszpańskich.
 — Co mówi? zapytałem.
 — Mówi że filiżanki są filiżanki.
 — I że nie będą robić ich umyślnie dla nas, dodał Boulanger, zrozumiawszy co powiedziano.
 — Nie, zapewne, rzekł gospodarz.
 Przewodnik nasz wyjął cygaro z kieszeni i ofiarował mu; było to prawdziwe puro, przybyłe wprost z Hawanny; promień zadowolenia błysnął w oczach kawiarza, ale natychmiast pohamowany został.
 — Pięć? powtórzył.
 — Tak, pięć. Ale że nie bardzo jestem głodny, mogę przeto...
 Gospodarz wyciągnął rękę z gestem króla, który udziela łaskę.
 — Nie, — rzekł. — Muchacho, pięć filiżanek czokolady dla tych panów.
 Usłyszeliśmy jakieś westchnienie w przyległym pokoju.
 — Będziecie mieli czokoladę, rzekł nasz tłumacz.