Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/259

 — No, no, panowie, — rzekł mayorał, który wzrokiem niejako słuchał naszych słów, — no, do powozu!
 — Ale, cóż u djabła! Do powozu! Do powozu!.. Przecież podług umowy naszéj, mieliśmy jeść wieczerzę i nocować w Villa-Mejor.
 — Tak, drogi przyjacielu; ale właśnie tutaj pora powiedzieć — odpowiedział Giraud, ze zwykłą rezygnacyą — rachowaliśmy bez naszego gospodarza, albo bez naszéj gospodyni.
 — Gdybyś jej oświadczył że zrobisz jéj portret.
 Giraud potrząsł głową.
 — Kiedy Hiszpanie tańczą — rzekł — nie ma co im proponować.
 — A więc?
 Spojrzałem na Giraud i Desbarolla.
 — A więc, trzeba jechać.
 — A jak daleko jeszcze jesteśmy od Aranjuez? zapytałem mayorala.
 — Oh! senor, bardzo blisko; dwie mile.
 Spojrzałem na niego niedowierzającém okiem.
 — Ile ci potrzeba czasu na te dwie mile?
 Wahał się przez chwilę.
 — Trzy godziny, rzekł.
 — No, daję ci cztéry; ale jeżeli za cztéry godziny nie staniemy w Aranjuez, — położyłem mu