Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/268

 Cień ten, jak bożek Merkury, zdawało się że miał skrzydła u nóg.
 Poznaliśmy wkrótce postać Giraud, podobnie jak poznaliśmy jego głos.
 — Cóż się stało? krzyknęliśmy wszyscy trzej razem.
 — Ach! to wy! — zawołał Giraud wysilając się; — ach! to wy, przecież!
 I przybiegł do nas zadyszany, wycieńczony, gotów upaśdź ze znużenia, kładąc żeby się utrzymać na nogach, jednę rękę na ramienia Acharda, a drugą na szyi mojego muła.
 — Cóż się stało? powtórzyliśmy.
 Ale biedny nasz przyjaciel tak się zmęczył, żeby się dostać do nas, iż mówić nie mógł.
 Nareszcie, po chwili milczenia, rzekł:
 — Co sie stało? powóz sie przewrócił.
 — Gdzie?
 — W przepaść.
 — Mój Boże! czy kto nie skaleczył się?
 — Nie, cudem.
 Uczucie egoizmu przebiegło mi po sercu: rzuciłem okiem koło siebie, żeby widzieć czy jest Aleksander.
 — Czy to wszystko? — zapytałem; bo inna myśl nagle mi się nasunęła.
 — Otoż właśnie lękam się, — odpowiedział Giraud — żeby to nie było niewszystko; dla tego też biegłem po was.