Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/269

 Siadaj więc na muła, a ja pójdę pieszo, rzekł Aleksander.
 — Nie, boję Się żebym nieprzeziębił się.
 — W drogę! w drogę! rzekłem.
 I jechaliśmy z powrotem z całą szybkością, do jakiéj Carbonara i Capitana są zdolne.
 Powracając, starałem się cóś dowiedzieć o Giraud; ale na wszelkie moje pytania odpowiadał tylko:
 — Zobaczysz, zobaczysz.
 Zobaczysz? nie było wcale zaspakajające, oczéwiście Giraud chciał zrobić effekt.
 Jechaliśmy około pół-godziny; nie pojmowaliśmy żeśmy tyle wprzód ujechali.
 Nareszcie, dostawszy się na pagórek, o którym mówiłem, spostrzegliśmy światło migające o dwieście kroków od nas, i około tego światła cienie poruszające się także, ale inaczéj niżeli światło.
 Spięliśmy ostrogami po raz ostatni nasze muły, i stanęliśmy na teatrze przygody.
 — Ach! to wy — zawołali przyjaciele nasi; — ślicznie nam udało się wykręcić.
 Szybko rzuciłem okiem w koło siebie.
 — A Desbarolles? — zawołałem — a Boulanger, gdzie są?
 Oba wysunęli głowy przez drzwiczki powozu, i rzekli:
 — Jesteśmy! jesteśmy!