Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/270

 Zajmowali się wydobywaniem rzeczy.
 Maquet przyjmował te rzeczy z ich rąk i składał na ziemi.
 Zagal i mayoral wyprzęgali muły zaplątane jeszcze w lejcach.
 Don Riego siedział nad rowem i uskarżał się na nieskończoną liczbę połamanych żeber.
 — Teraz, rzekł Giraud, przypatrz się krajobrazowi.
 I przyprowadził mnie nad brzeg przepaści.
 Zrobiłem krok w tył, zimny pot wystąpił mi na czoło.
 — Ach tak! cud! odpowiedziałem.
 Przewrócili się w rozpadlinę, którą muł Aleksandra wskazał nam uskoczeniem na bok.
 Skała stercząca z ziemi, jak jedyny i ostatni ząb w olbrzymiéj szczęce, zatrzymała ich.
 Wierzch powozu, całkiem przewrócony, leżał na skale.
 Gdyby nie skała, wszyscy by wpadli w przepaść na sto stóp głębokości.
 Achard i Aleksander, ze swojéj strony, zbliżyli się także ku przepaści.
 — Ależ — zapytałem odwracając się do Maquet — jakże się to wszystko stało?
 — Zapytaj Giraud; ja nie mogę cztérech słów powiedzieć, przyduszony jestem.