Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/275

 — Oh! oh! — rzekłem — kupa ludzi. Patrzcie! i wyciągnąłem rękę ku nadchodzącym.
 — Trzech, czterech, pięciu, sześciu, siedmiu, liczył Giraud.
 W téj chwili, lufa karabinowa odbiła promień księżyca, i mignąwszy jak błyskawica, zniknęła.
 — Dobrze, uzbrojeni są, to będzie pocieszne.
 — Do karabinów! panowie, do karabinów! rzekłem po cichu, ale jednak tak wyraźnie, że w jednéj chwili każdy się uzbroił.
 Achard, co niemiał strzelby, chwycił za kordelas.
 Wtedy przypomnieliśmy że karabiny nie nabite.
 Ludzie byli jeszcze o sto kroków od nas, można ich było przeliczyć, było siedmiu.
 — Panowie — rzekłem — mamy trzy minuty, to jest tyle czasu ile potrzeba do nabicia trzy razy; spokojność, i nabijajmy.
 Wszyscy skupili się koło mnie. Desbarolles, którego karabin gotów był dać ognia, stał na cztéry kroki przed nami.
 Aleksander siedział u nóg moich, szukając ładunków w toaletce; on jeden miał strzelbę urządzoną podług nowego systematu.
 Odwiodłem kurek.
 Na ten łoskot, jaki bardzo łatwo zrozumieć w podobnéj okoliczności, a którego znaczenie nigdy wątpliwém nie jest, zatrzymali się.