Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/284

 — Wyśmienicie. Ale bez próżnéj gadaniny, — odpowiedział Giraud; — no, Desbarolles?
 — Jeszcze mamy pół godziny, nim dojdziemy do drzew.
 — Ale doszedłszy do drzew? zapytałem.
 — Ach! — rzekł Giraud, — doszedłszy do drzew, znaczy że się zbliżamy do Aranjuez.
 Odpowiedź nie była w zupełności taką, jakiéj byśmy życzyli, przywróciła nam jednak pewną odwagę, i puściliśmy się w dalszą drogę, lecz tą razą ze spokojnością podróżnych, którzy gotują się do walki prawdziwéj z tym wielkim szermierzem, co go nazywają znużeniem.
 Za pół godziny, w rzeczy saméj, ujrzeliśmy drzewa rysujące się na horyzoncie, i wspaniała alea wiązów i dębów ciągnęła się po prawéj i lewéj naszéj stronie.
 Widok ten przywrócił nam, jeżeli nie dobry humor, przynajmniej odwagę.
 Szliśmy około czterdziestu minut.
 — Djabelnie długa wasza alea, rzekł Boulanger.
 — Tak, — odpowiedział Desbarolles — bardzo piękna alea.
 — Nie to chce powiedzieć Boulanger, rzekłem.
 — A cóż chce powiedzieć?
 — Do licha! chce powiedzieć że twoja alea nie ma końca.