Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/397

gardzał moim osmnasto calowym karabinem, poczytując go za drobnostkę obok swojéj pięciostopowéj strzelby; lecz miałem za sobą około pięćdziesięciu ludzi mojego rodzaju, ubranych prawie tak samo jak ja; liczba zatem dała mu do myślenia.
 Ponieważ obaj mogliśmy aż do dnia ostatecznego, sądu stać na przeciwległych brzegach tego nowego Rubikonu, tak że ani on ani ja niepostąpilibyśmy krokiem naprzód; przywołałem El-Arbi-Bernata i zaleciłem mu aby wezwał araba do przejścia Uedu, i do przyniesienia mi jaskółki.
 Nasz janczar powiedział kilka słów swojemu współziomkowi, który wysłuchawszy go, bez namysłu podniósł ptaka i przeszedł rzekę.
 Wszakże przechodząc spojrzał na jaskółkę; miała skrzydło zgruchotane, a ziarko śrótu utkwiło jéj w piersiach.
 Oddał mi ptaka niemówiąc ani słowa i ruszył daléj, ale przechodząc obok Bernat’a coś do niego przemówił.
 — Co on mówi? spytałem
 — Pyta czy pan w lot ptaka zabiłeś.
 — A cóżeś mu odpowiedział?
 — Odpowiedziałem, tak jest.
 — I czy to z powodu téj odpowiedzi kiwał głową?
 — Tak jest.
 — A więc nie wierzy?
 — O tyle o ile.
 — Czy znasz go?
 — Znam.
 — A dobrze strzela?
 — W okolicy uchodzi za jednego z lepszych strzelców.
 — Zawołaj go niech wróci.
 Janczar zawołał.
 Arab wrócił chętniéj niż mniemałem; widocznie żal mu było