Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/398

odejść, a owszem pragnął przypatrzeć się nam z blizka, a raczéj naszéj broni.
 Poważny i nieruchomy stanął o pięć kroków odemnie.
 Giraud i Boulanger, którzy go ścigali z ołówkami w ręku, również zatrzymali się, i oni podobnie jak ja pierwszy raz widzieli araba, szkicowali go więc tak chciwie, iż rzekłbyś że się lękają czy ujrzą innych jeszcze.
 — Ten oto francuz, rzekł mu janczar wskazując na mnie, utrzymuje że strzela lepiéj od ciebie.
 Lekki uśmiech powątpiewania przebiegł po ustach araba.
 — Tego ptaka zabił w lot i powiada że ty tego nie dokażesz.
 — Owszem dokażę, odparł arab.
 — Otóż, właśnie nadarza się sposobność, mówił daléj janczar; patrz, znowu ptak przelatuje, strzel i zabij go.
 — Francuz swojego nie kulą zabił.
 — Nie.
 — Co on mówi? spytałem.
 — Powiada że pan swojego ptaka nie zabiłeś kulą.
 — Prawda: oto jest śrót.
 I podałem mu nabój śrótu, piątego numeru.
 Pokręcił głową i coś powiedział.
 — Mówi że proch drogi i że szkoda go-psuć na ptastwo, kiedy hyen i rysiów za nadto jest w okolicy.
 — Powiedz mu: że za każdy strzał, idąc ze mną w zapasy, dostanie po sześć nabojów prochu.
 Janczar wytłómaczył moje słowa arabowi, a tymczasem Giraud i Boulanger ciągle szkicowali.
 Widać było że chęć nabycia trzydziestu lub czterdziestu nabojów prochu bez rozwiązania worka, walczyła w arabie z obawą nie utrzymania godnie swojéj opinii; lecz nakoniec chciwość wzięła górę.