Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/417

łem o przyjaciołach moich skwarzących się na słońcu na dziedzińcu Casbah, przypomniałem sobie portret prześlicznéj żydówki, który widziałem u Delacroix po powrocie jego z Maroku i pomyśliłem jakaby to dla nich była rozkosz gdyby mogli wykonać rysunek z podobnego modelu.
 Tą razą jednak żądanie tak mi się trudnem wydało, iż wahałem się.
 — I cóż! rzekł mi Dawid, widząc że patrzę w koło siebie jak człowiek który czegoś szuka.
 — Nic! mój kochany Dawidzie, już wszystko, odpowiedziałem.
 — Nie, jeszcze nie wszystko, odparł.
 — Jakto, niewszystko?
 — Powiedz pan śmiało, czego żądasz?
 — Mój kochany Dawidzie, żądam zapewne niepodobieństwa.
 — Powiedz pan; może to się da zrobić.
 — Zgoda.
 — Słucham.
 — Jeden z moich przyjaciół, znakomity artysta, był tu w Tangerze przed dziesięciu lub dwunastu laty, z drugim moim przyjacielem panem hrabią de Mornay.
 — Ah! prawda: pan Delacroix.
 — Jakto, znasz pana Delacroix, Dawidzie?
 — Miałem zaszczyt przyjmować go w moim ubogim domu.
 — Otóż, wykonał on miniaturę żydówki zdobnéj w najpiękniejsze swoje stroje.
 — Znam tę kobietę; była to Rachel, moja bratowa.
 — Twoja bratowa Dawidzie?
 — Tak panie.
 — A czy twoja bratowa żyje jeszcze?
 — Bóg nam ją dotąd zachował.
 — I może pozwoli służyć za model Giraud’owi i Boulan-