Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/549

 — Posłuchaj mię rzekł bej: trzy lata temu twój konsul uchybił mi, skarżyłem się twojemu królowi, prosząc o wymiar sprawiedliwości i czekam na nią od lat trzech; przybądź więc i ty za trzy lata, a obaczemy.
 — Tam do licha! zawołał marsylijczyk zaczynając rzecz pojmować, proszę Waszéj Wysokosci czy nie ma sposobu skrócenia tego terminu?
 — Żądałeś wymiaru sprawiedliwości po francuzku.
 — A gdybym był żądał wymiaru sprawiedliwości po turecku?
 — To co innego, byłbyś go otrzymał natychmiast.
 — A czy wolno mi jeszcze cofnąć moje żądanie?
 — Dobrze czynić zawsze wolno.
 — A więc sprawiedliwości po turecku, sprawiedliwości po turecku!
 — No, to chodź za mną.
 Marsylijczyk ucałował papucie beja i poszedł za nim.
 Bej przybył do swojego pałacu i kazał wprowadzić marsylijczyka.
 — Ile raja-marsa wymagał od ciebie? spytał.
 — Tysiąc pięćset franków.
 — I uważasz że to zbyt wielka summa?
 — Takie moje pokorne zdanie, Wasza Wysokości.
 — O ileż za wielka?
 — Przynajmniej o dwie trzecie części.
 — Prawda; masz tu tysiąc pięćset piastrów, które czynią właśnie tysiąc franków.
 — Wasza Wysokość jesteś szalą boskiéj sprawiedliwości, powiedział kapitan marsylijski, a ucałowawszy papucie beja, zamierzał odejść.
 — Czy nie masz już nic więcéj do żądania? spytał bej zatrzymując go.