Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/550

 — Miałbym, Wasza Wysokości, ale nie śmiem.
 — Ośmiel się.
 — Mniemam że mi się należy wynagrodzenie, za stracony czas, przez który oczekiwałem na pamiętny wyrok Waszéj Wysokości.
 — Słusznie.
 — Tem słuszniéj, dodał marsylijczyk ośmielony potakiwaniem beja, że oczekiwano mię w Gibraltarze na początku zimy, a teraz już się zima skończyła i czas przyjazny sprzedaniu mojego ładunku już przeminął.
 — A z czegóż składa się twój ładunek? spytał bej.
 — Z bawełnianych szlafmyc, Wasza Wysokości.
 — Co rozumiesz przez bawełniane szlafmyce?
 Kapitan marsylijski wydobył z kieszeni jednę próbkę swojego towaru i przedstawił ją bejowi.
 — Do czego to służy? spytał tenże.
 — Do noszenia na głowie, odrzekł kapitan i przepis przykładem stwierdzając, ubrał się w szlafmycę.
 — To bardzo brzydko wygląda, powiedział bej.
 — Ale to wygodne, odparł marsylijczyk.
 — I utrzymujesz żem ci zrobił krzywdę ociągając się z wymiarem sprawiedliwości?
 — Straciłem najmniéj dziesięć tysięcy franków.
 — Czekaj.
 Bej przywołał swojego sekretarza.
 Sekretarz wszedł, skrzyżował ręce na piersiach i ukłonił się aż do ziemi.
 — Siadaj tam i pisz, powiedział bej.
 Sekretarz wykonał ten rozkaz.
 Bej podyktował mu kilka wierszy po arabsku, których marsylijczyk zgoła nie rozumiał, a gdy sekretarz skończył, rzekł mu: