Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/553

 Łodzie tak dalece zapełniły Gulettę, iż kilka z nich na dnie wody osiadło, lecz gdy jezioro tunetańskie ma tylko cztery stopy głębokości, więc nikt nie utonął.
 Przebyto ciaśninę i zbliżono się ku trzech masztowemu okrętowi, noszącemu nazwę Najświętszéj Panny Opiekuńczéj.
 Kapitan stał na pokładzie i czekał. Za pomocą lunety widział wsiadanie do łodzi, walkę z żywiołem, zatonięcie, słowem wszystko. Prędzéj niż w dziesięć minut otoczyło go 300 łodzi.
 Dwanaście tysięcy głosów wołało rozpaczliwie:
 — Prosiemy o szlafmyce! prosiemy o szlafmyce!
 Kapitan skinął ręką; zrozumiano że pragnie milczenia i uciszono się.
 — Żądacie szlafmyc? rzekł.
 — Tak jest, tak jest! zewsząd odpowiedziano.
 — Bardzo dobrze, odparł kapitan; lecz wiecie moi panowie że szlafmyce są w téj chwili bardzo pożądane. Właśnie donoszą mi z Europy że szlafmyce poszły w górę.
 — Wiemy o tém zawołały te same głosy, wiemy i gotowiśmy na wszelką ofiarę aby tylko nabyć je.
 — Słuchajcie, powiedział kapitan, ja jestem człowiek uczciwy.
 Żydzi struchleli, bo tak zawsze przemawiać zaczynali ilekroć chrześcijanina oszukać pragnęli.
 — Nie będę korzystał ze sposobności abym się na was pomścił.
 Żydzi pobledli.
 — Szlafmyce kosztują mię po czterdzieści soldów jedna w drugą.
 — No, to niezbyt drogo, poszepnęli żydzi.
 — Poprzestanę na zysku sto za sto, mówił daléj kapitan.
 — Hosanna! zawołali żydzi.