Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/554

 — A więc cztery franki za jednę szlafmycę! rzekł kapitan.
 Dwanaście tysięcy rąk wyciągnęło się.
 — Tylko porządkiem, zawołał kapitan, wchodźcie przodem okrętu, a wychodźcie tyłem.
 Każdy żyd tym sposobem przebył pokład, dostał szlafmycę i zapłacił cztery franki.
 Kapitan zebrał czterdzieści ośm tysięcy franków, z których trzydzieści sześć tysięcy czystego zysku.
 Dwanaście tysięcy żydów wróciło do Tunis wzbogaconych o jednę szlafmycę, a zubożałych o cztery franki.
 Nazajutrz kapitan stawił się u beja.
 — Ah! to ty, rzekł bej.
 Kapitan padł do nóg bejowi i ucałował jego papucie.
 — I cóż?, spytał bej.
 — Przychodzę podziękować Waszéj Wysokości, odrzekł kapitan.
 — Czyś zadowolony?
 — Uradowany Wasza Wysokości.
 — I wolisz sprawiedliwość turecką, aniżeli francuzką?
 — Prawdę mówiąc, wolę bez porównania.
 — Jeszcze nie koniec.
 — Jakto?
 — Zaczekaj, a przekonasz stę.
 — Kapitan czekał, bo słowa beja nie miały w sobie nic zatrważającego.
 Bej znowu przywołał sekretarza.
 Sekretarz wszedł, skrzyżował ręce na piersiach i skłonił się aż do ziemi.
 — Pisz, rzekł mu bej.
 Sekretarz wziął pióro do ręki, a bej dyktował:
 „Sława jedynemu Bogu, do którego wraca rzecz wszelka.