Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/556

 Wreszcie gdy ugoda stanęła, popłynęli ku trzechmasztowemu okrętowi, i w dwie godziny późniéj otoczyli go łodziami.
 — Kapitanie! kapitanie! wołało dwanaście tysięcy głosów.
 Szlafmyce do szprzedania! szlafmyce do sprzedania!
 — Ba! odparł kapitan.
 — Kapitanie, korzystaj ze sposobności, tanio je nabędziesz.
 — Otrzymałem właśnie list z Europy, powiedział kapitan.
 — I cóż, jaka wiadomość?
 — Oto, że szlafmyce strasznie w cenie spadły.
 — Kapitanie, my chętnie straciemy na nich.
 — Zgoda, ale uprzedzam was, iż tylko za połowę ceny odkupić je mogę.
 — Dobrze, za połowę ceny.
 — Płaciłem za nie po czterdzieści soldów, niech więc ci którzy pragną sprzedać swoje szlafmyce wchodzą przodem a wychodzą tyłem okrętu.
 — O! kapitanie!
 — Jak chcecie to moje ostatnie słowo.
 — Kapitanie!
 — Hola! wszyscy do żagli! zawołał kapitan.
 — Co robisz, kapitanie, co robisz?
 — Eh! do licha! podnoszę kotwicę.
 — Kapitanie, po czterdzieści soldów.
 Wielki żagiel rozwinął się wzdłuż masztu i usłyszano jak szczęknął łańcuch na kołowrocie.
 — Kapitanie! kapitanie! zgoda.
 — Stop! zawołał kapitan.
 Żydzi wchodzili pojedyńczo przodem okrętu, a wychodzili tyłem, każdy oddał szlafmycę i odebrał dwadzieścia soldów.