Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/557

 Nędzne trzy franki po dwakroć ocaliły im głowy; wszak to niedrogo?
 Kapitan zaś odzyskał swój towar i pozostało mu jeszcze trzydzieści-sześć tysięcy czystego zarobku.
 Jako człowiek umiejący żyć, wziął do łodzi ośmnaście tysięcy franków i popłynął do beja.
 I cóż! spytał go bej.
 Kapitan padł na twarz i ucałował pantofle beja.
 — Przychodzę podziękować Waszéj Wysokości, rzekł.
 — Czyś kontent?
 — Nad wszelką miarę.
 — I wynagrodzenie twoje uważasz za dostateczne?
 — Owszem; uważam je za zbyteczne i dla tego chciałbym ofiarować Waszéj Wysokości...
 — Co?
 — Połowę trzydziestu sześciu tysięcy franków, które zarobiłem.
 — Co znowu! alboż ci nie przyrzekłem wymierzyć sprawiedliwość po turecku?
 — Bez wątpienia.
 — Otoż, sprawiedliwość po turecku wymierza się bezpłatnie.
 — Do pioruna! zawołał kapitan: we Francyi sędzia niepoprzestałby na połowie; byłby wziął przynajmniéj trzy części.
 — W tém właśnie mylisz się, rzekł bej: byłby owszem wziął wszystko.
 — No, no, odpowiedział kapitan, widzę że Wasza Wysokość równie dobrze jak ja znasz Francyą.
 I znowu padł na twarz, aby ucałować pantofle beja, lecz ten podał mu rękę.