Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/57

kupić namiot od jakiego dymissyonowanego generała karlistów i obozować na placu Alcala.
 Pan Monnier słuchał mnie otworzywszy ogromne oczy; widać było że starał się mnie przypomniéć.
 — Przepraszam, — rzekł — ale pan mię nazwałeś swoim kochanym panem Monnier. Musimy więc znać się?
 — Bez wątpienia, ponieważ nazwałem cię panie po nazwisku.
 — Oh! nic w tém nie masz dziwnego, moje nazwisko znajduje się na moich drzwiach.
 — I moje także.
 — Jak to, nazwisko pańskie na moich drzwiach?
 — Ba! ja czytałem.
 — Jakże się więc pan nazywasz?
 — Aleksander Dumas.
 Pan Monnier krzyknął, uderzył głową o ramy okna, i zniknął cofając się w tył.
 W chwilę potém, pokazał się na pół ubrany w jednych drzwiach małego dziedzińca, zamienionego w parlatorium.
 — Jak to? Aleksander Dumas, nasz? nasz Aleksander Dumas? rzekł.
 — Bez wątpienia, jednego tylko znam, i za to ręczę panu, że jest na twe usługi.
 I podałem mu rękę.